อยากเป็นพระเอกมั้ย (2)

เราไม่ได้เลือกที่จะเป็นแม่แบบใหนทั้งนั้น ก็แค่เป็นแม่ตามสัญชาติญาณ บางวันอาจโหด บางวันอาจติ๊งต๊อง หรือบางวันอาจทำตัวเป็นเด็กเหมือนลูก แต่เมื่อเราหลับตาเห็นภาพเด็กผู้ชายที่ร้องไห้ไปเล่าเรื่องไปด้วยน้ำเสียงที่จับใจความไม่ค่อยได้

เราต้องบอกตัวเองให้ทำอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ปล่อยให้มันผ่านไป ไม่ใช่ปล่อยให้เขาต้องอดทน เพราะเขาเป็นลูก ไม่ใช่เด็กข้างบ้านที่ใหน!

แล้วพรุ่งนี้ก็มาถึง...

ก่อนขึ้นตึกในตอนเช้า นัดแนะลูกให้ตั้งรับสถานการณ์ให้ดี ถ้าตอบโต้ได้ ให้ใช้วีธีที่แม่สอน ถ้านึกคำพูดไม่ทัน ให้พูดตามเพือนทุกคำจนเพื่อนรำคาญ แล้วเย็นนี้เราเจอกันนะ ให้เดินประกบเพื่อนลงมาเลย

ตกเย็น พ่อของลูกไม่ไปรับด้วย เกรงว่าจะอดใจไม่ไหว เพราะเมื่อวานฉุนจัด ฟิวส์ขาดไปแล้ว แล้วเวลา 5 โมงเย็นก็มาถึง เห็นลูกเดินลงบันได ส่งยิ้มมาแต่ไกล หน้าตาไม่เซ็งเป็ดเหมือนเมื่อวาน แสดงว่าวันนี้เป็ดของเราไม่แผลงฤทธิ์ ถามไถ่ได้ความว่าวันนี้ไม่มีการแกล้ง ไม่มีการทวงถามยกทรง!

งั้นก็ดี ...หึ...หึ...

ลูกบอกว่าเพื่อนลงอีกบันได เรา 3 คนแม่ลูกก็รีบวิ่งตัดสนามไปดักที่บันไดเล็กอีกฝั่ง ได้เจอตัวพอดี เสร็จล่ะไอ้หนู!

เราเดินตรงเข้าไปคว้าแขนกลมๆ เข้าหมับ ล่ำใช้ได้เลยนะนี่ ถ้าสู้กัน ลูกเราตายแน่
เราแนะนำตัวว่าเราเป็นใคร ถามชื่อเด็กคนนั้นเพื่อให้มั่นใจว่าไม่ผิดตัว จากนั้นปฎิบัติการก็เริ่มขึ้น

"ณภัทรเคยแกล้งหนูมั้ย" เราชี้ไปทางลูกชายที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่เคยครับ" เด็กตอบฉะฉานแบบไม่ลังเลเลย เรายิ่งมั่นใจในตัวลูก
"แล้วทำไมหนูต้องแกล้งเพื่อนล่ะ"
เด็กเริ่มทำหน้างงๆ คงคิดว่าอีป้านี่รู้ได้ไง แต่ก็เงียบ....เรารีบรุกต่อไม่ให้ตั้งตัว
"เมื่อวานพูดว่าเพื่อนใช่มั้ยว่าให้เอายกทรงมา พูดอย่างนี้หมายความว่าไง"
ไอ้หนูพยักหน้ารับแบบไม่เต็มใจ ไม่พูดอะไร
"ทำไมพูดอย่างนั้น รู้มั้ยว่าเพื่อนเสียใจ ทำให้เพื่อนร้องไห้ สนุกเหรอ"
หน้าตี๋ๆ เริ่มจ๋อยทีละนิด ยืนไม่ค่อยติดแล้ว
"อยากเป็นพระเอกมั้ย รู้มั้ยว่าพระเอกเป็นยังไง"
เจ้าตัวพยักหน้าหงึกๆ แต่มองซ้ายขวาหาตัวช่วย
"เป็นพระเอกต้องมีน้ำใจกับเพือน ช่วยเหลือเพื่อน ไม่แกล้งเพื่อน"
"ตกลงอยากให้เพื่อนรัก อยากเป็นพระเอกมั้ย"
ติ๋น้อยเริ่มส่ายหน้า ...กระสับกระส่ายมากขึ้น
"ถ้าณภัทรแกล้งหนู ก็มาบอกป้าได้ เข้าใจมั้ย"
"หนู่ชื่อเล่นอะไร โห..ชื่อเหมือนักร้องดัง เป็นพระเอกด้วย หน้าตาหนูก็น่ารักนี่" บลา...บลา....
สรุป
"ใหนตกลงจับมือกันหน่อยซิ อย่าแกล้งกันอีกนะ"
"ครับ"

แล้วร่างเล็กล่ำก็รีบเดินไปขึ้นรถตู้ ไอ้ที่กระสับกระส่าย สงสัยกลัวรถตู้ไม่รอ
.....
เป็นเพียงไม่กี่นาทีที่เราได้พูดกับเด็กคนนั้น เด็กที่เป็นเพื่อนเล่นกันทุกวันในกลุ่มของลูกนี่แหละ

สิ่งที่พูดสอนไปจะได้ผลมั้ย เด็กจะคิดได้มั้ย เราอยากให้เพื่อนลูกเป็นเด็กดี เพื่อที่ลูกจะได้อยู่ในวงกลมแห่งมิตรภาพที่ดีไปด้วย ถ้าเด็กมีพื่นฐานดี อย่างน้อยเด็กต้องคิดตามได้ แต่ถ้าพื้นฐานไม่ดีมาก่อน สิ่งที่เราหวังว่าจะเกิดมันคงไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ กับเวลาเพียงไม่กี่นาทีตรงนั้น และสิ่งที่หวังให้ลูกเปลี่ยนจากตั้งรับ เป็น รุก บ้าง ก็คงไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ เช่นกัน

แต่ไม่วาผลจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยเมื่อหันไปมองลูกชายที่ยืนดูผลงานอยู่ข้างๆ เขายิ้มออก แววตาสดใสเหมือนเดิม เขารู้ว่าเขาได้รับการปกป้อง รู้ว่าเขาจะมีคนดูแลให้ไม่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดตามลำพัง

เขารู้ว่าแม่ทำเพื่อเขาแล้วในวันนี้ สิ่งที่เขาต้องทำต่อไปคือการปรับปรุงตัวเอง สิ่งที่แม่ทำในวันนี้คือการสร้างกำลังใจให้ลูกรู้จักสู้เพื่อตัวเองและแข็งแกร่งให้มากขึ้นเท่านั้น

กำลังใจเท่านั้นที่เราเลือกนำมาใช้ ทั้งกับลูกตัวเอง และลูกคนอื่น

ไม่ได้อยากให้ลูกเป็น untouchable kid ใครแตะต้องไม่ได้
อยากให้ลูกเป็นแค่ good kid เด็กดีมีน้ำใจที่ใครๆ ก็รัก
ขณะเดียวกันคงต้องสอนให้เป็น karate kid ด้วยเพื่อความอยู่รอด

จากนั้นสามคนแม่ลูกเดินตุปัดตุเป๋แบกกระเป๋าออกจาก รร. เล่าให้เพื่อนที่เจอระหว่างทางฟัง เพื่อนเป็นเดือดเป็นแค้น แต่เรากลับรู้สึกโล่งในอก

ในรถคันเดิมระหว่างทางกลับบ้าน แม้รถจะติดเพราะสะพานข้ามแยกบางพลัดปิดซ่อม ความหงุดหงิดและความเบื่อหน่ายที่ควรจะมีไม่ยักเกิดชึ้น ในรถเต็มไปด้วยเสียงเพลงและเสียงสองพี่น้องคุยกันร่าเริง แม่ไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะกำลังอารมณ์ดี แต่จู่ๆ ก็มีเสียงลูกสาวมาแหกปากอยู่ใกล้ๆ หู พูดเสียงจ๋อยๆ ว่า

"แ ...แม่...พี่ปาล์มแกล้งหนู"

แม่มองผ่านกระจกหลัง ไม่เห็นเจ้าตัวดี แต่นึกตะหงิดๆ คันปากอยู่ในใจ อยากถามออกไปว่า
.
.
.
.
.
อยากเป็นพระเอกมั้ยฮึ คุณลูกชาย?