อยากเป็นพระเอกมั้ย (1)

เพื่อนแกล้งเป็นเรื่องธรรมดา ตั้งแต่เรียนอนุบาล ลูกชายก็โดนเพื่อนแกล้งอยู่เรื่อย ด้วยบุคลิคไม่กล้า ไม่ก้าวร้าว ไม่สู้คนและพูดไม่ค่อยทันใคร ทำให้ตกเป็นเบี้ยล่างของเพื่อนเฮี้ยวๆ อยู่บ้าง จนมาเรียนที่ ซค. ยิ่งโดนหนักขึ้น อาจจะไม่ถึงกับชกต่อยกับเพื่อน แต่ก็โดนเพื่อนเล่นแรงๆ เจ็บทางกายจากการเล่นนั้นไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บทางใจนี่สิ!

เย็นวันจันทร์ ลูกเดินลงจากตึกด้วยสีหน้าเซ็งเป็ด เห็นเท่านั้นก็รู้แล้วว่ามีเรื่องบางอย่าง พอซักถามก็ร้องไห้บอกว่าโดนเพื่อนแกล้งตอนคาบ 8 ลูกร้องไม่หยุด เสียงสั่นเครือของลูกที่พยายามบอกว่าเพื่อนล้อว่าอะไรนั้น ตอนแรกฟังไม่รู้เรื่อง แต่ในที่สุดเราก็จับใจความนั้นได้ถนัด เราสะอึก ไม่คิดว่าเด็ก ป.3 จะพูดอย่างนี้

"พรุ่งนี้ให้เอายกทรงมา!ถ้าไม่เอามาจะแกล้ง"

ลูกพยายามกลั้นน้ำตา แต่ในที่สุดก็ต้องนั่งร้องไห้อยู่ที่โต๊ะ อาย โกรธ ทำอะไรเพื่อนไม่ได้ ไม่รู้จะสู้ยังไง แต่ก็มีเพื่อนคนนึงเข้ามาขอโทษ

อาจเป็นเรื่องสนุกสำหรับคนพูด อาจเป็นเรื่องเล็กของคนที่ไม่เกี่ยวข้อง และเป็นเรื่องขึ้ปะติ๋วสำหรับสังคมใน รร.ชายล้วน แต่สำหรับเราที่เป็นพ่อแม่ ไม่ว่ามันจะเป็นเรืองเล็กแค่ใหน..หัวใจของพ่อแม่ไม่เคยไม่ปวดร้าวเมื่อเห็นน้ำตาของลูก

เย็นวันนั้นเดินหาตัวคนพูดตามรถตู้ รร.ที่ยังจอดอยู่ด้วยความโกรธ ใจหนึ่งก็อยากเจอตัวคนพูดเพิ่อถามให้รู้เรื่อง แต่อีกใจก็ยังไม่อยากเจอ เพราะจะต้องมีเรื่องแน่นอน

แล้วก็ไม่เจอตามคาด เรากลับบ้านด้วยความเจ็บใจ ลูกเราเป็นเด็กหงิมๆ บุคลิคบางอย่างมักทำให้เพื่อนล้อตั้งแต่ ป.1 ว่าขี้แยบ้างล่ะ เป็นตุ๊ดบ้างล่ะ แต่เราไม่เคยถือสาเด็กที่ล้อ เพราะลูกอ่อนแอจริงๆ ถ้าลูกไม่เสียใจ ถ้าลูกทนได้ ถ้าลูกไม่ถูกทำให้อับอาย เราจะฟังแล้วก็ได้แต่ขำๆ บางทียังว่าลูกด้วยซ้ำว่าทำตัวขี้แย เพื่อนก็ล้อน่ะสิ

แต่วันนี้ ไม่เหมือนกับวันใหนๆ
และเราจะเป็นแม่แบบใหน

เป็นแม่ที่เลี้ยงลูกให้เป็น untouchable kid
หรือเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกให้เป็น reasonable kid

คืนนั้นเฝ้าแต่สั่งสอนวิทยายุทธให้ลูก ทั้งสอนให้ลูกรู้จักปรับปรุง เปลี่ยนแปลงตัวเอง และสอนให้รู้จักสู้คนอื่นด้วยวิถีทางของคนมีการศีกษา

ไม่รู้ว่าเราจะเป็นแม่ได้ดีแค่ใหน แต่คืนนั้นเราหมายมั่นในใจกับเด็กคู่กรณีไว้ว่า ....

พรุ่งนี้เจอกัน!