ปั้นมนุษย์แต่ยังเด็ก

ถ้าไม่มีทุกข์ คงไม่คิด คงไม่เขียน....

ต้องขอขอบคุณเพื่อนที่แสนดีที่มอบความจริงอันแสนประเสริฐให้

ขอเอ่ยถึงคุณหนึ่ง bj เพื่อนจากเว็บบอร์ดที่อุตส่าห์ ธรรมะดีเลเวอรี่ ถึงบ้านเมื่อ 2 เดือนก่อนที่ผ่านมา จะเขียนถึงนานแล้ว แต่อย่างที่บอก เมื่อไม่มีทุกข์ เราก็ซุกธรรมะไว้ที่ใหนสักแห่ง ไม่ลึกซื้ง ไม่ศึกษา ทำเหมือนอยู่ห่าง ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิต ทั้งที่แท้จริงแล้วอยู่ใกล้เราทุกลมหายใจเข้าออก

ขอให้สิ่งที่มอบให้กลับคืนสู่กัลยาณมิตรผู้ให้มากเป็นเท่าตัว ส่วนเราจะรับได้เท่าไหร่ คงขึ้นอยู่กับบุญกรรมที่สร้างมา

ข้างล่างคัดมาจากหนังสือชื่อ การบริหารทางจิตสำหรับผู้ใหญ่


คนช่างคิดคือคนเป็นทุกข์

โรคช่างคิดหรือโรคคิดมาก เป็นเหตุแห่งความทุกข์จริงๆ คนช่างปรุงความคิด เป็นคนมีความทุกข๋มากกว่าคนไม่ช่างปรุงช่างคิดแม้จะประสบเหตุการณ์เดียวกัน

ความทุกข์เกิดขึ้นพร้อมกับความปรุงคิด ทั้งที่บางทีความจริงก็ไม่อาจเป็นไปตามความปรุงคิดก็ได้
ความทุกข์จะไม่รอดูความจริง
ไม่รอให้ความจริงเกิดตามที่ปรุงคิดไว้เสียก่อนแล้วจึงจะทุกข์

อันความปรุงคิดนั้นเป็นผลของความไม่รู้ตามความเป็นจริง เพราะไม่รู้ จึงต้องคิด ต้องคาดเดา ต้องประมาณ ต้องฟุ้งซ่านวุ่นวายไป



หนังสืออีกเล่ม คือ ชื่อหัวเรื่องบล็อคนี้ ผู้ให้คือเพื่อนเก่าแก่อีกคนหนึ่งที่มีลูกเรียนอยู่ รร.เดียวกัน



ปั้นมนุษย์แต่ยังเด็ก

เด็กๆ ต้องไม่ร้องไห้เมื่อของเล่นตกแตก เมื่อสอบไล่ตก หรือเมื่ออะไรๆ มันผิดหวังมาก เราต้องให้เขามีความรู้ ความเข้าใจ เท่าที่เขาจะเข้าใจได้ อย่างน้อยก็ว่า

ไม่มีอะไรที่จะเป็นไปตามใจเรา มันเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่เป็นไปตามใจเรา เด็กๆ ควรจะรู้อย่างนี้ แล้วก็ต้องไม่ร้องไห้เพราะมันเป็นไปตามธรรมชาติ
เพราะธรรมชาติมันต้องเป็นอย่างนั้น
แล้วความที่ต้องเป็นอย่างนั้น
เราเรียกว่าเป็นธรรมดา

เพราะฉะนั้น เด็กๆ ควรจะรู้จักสิ่งที่เรียกว่าธรรมชาติ หรือ ธรรมดา พอเหมาะสมแก่มันสมองน้อยๆ เขาเขาในจุดตั้งต้น นี่คือบรมธรรมที่กำลังจะก่อเชื้อ หรือ ฟักตัวขึ้นในสมองของเด็กๆ

เกริ่นมาซะยาว แต่ความทุกข์อาจยาวนานยิ่งกว่าถ้าไม่รีบหาทางออก ตอนนี้ทุกข์กับสภาพจิตใจของลูกสาวคนเล็กมากที่สุด ก่อนจะสอนเขา เราคงต้องสอนตัวเองก่อน

trouble is not my friend!