เราเกิดมาช้าไป

คืนวันหนึ่ง สองพี่น้องอ่านหนังสือแล้วคุยกันประหนึ่งจะปรับทุกข์และปลอบใจซึ่งกันและกัน
คนพี่เอ่ยก่อนว่า
“อีกหน่อยเราก็ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว”
คนน้องนิ่งฟังพยักหน้าเห็นด้วย คนพี่พูดต่อว่า
“ก็เขาว่าน้ำจะท่วมกรุงเทพในอีก 10 ปี”
คนน้องเออออ ส่วนคนเป็นแม่แอบฟังด้วยความอยากรู้ว่าลูกคุยอะไรกัน
ได้ยินคนพี่พูดต่ออีกว่า
“เราเกิดมาช้าไป อีกหน่อยน้ำจะท่วมโลก เราก็ไม่ได้เรียนหนังสือแล้ว”

ตอนนี้คนเป็นแม่อดพูดแทรกขึ้นมาไม่ได้ว่า
“ใครจะปล่อยให้น้ำท่วมขนาดนั้นได้ล่ะ ต้องมีทางป้องกันสิ อย่าคิดมากลูก”

แล้วลูกก็อ่านหนังสือกันต่อ
..........
แต่แม่กลับนั่งคิด เออหนอ...ตัวแค่นี้ยังตระหนักถึงภาวะน้ำท่วมโลก และดูเหมือนจะวิตกไปไกลเลยด้วย แม่ได้แต่นั่งมองลูกที่กังวลว่าตัวเองเกิดมาช้าไป เกิดมาตอนน้ำจะท่วมกรุงเทพพอดี ไม่รู้ลูกพูดเพราะอ่านหนังสือ เสพข่าวสารมากไปหรือเปล่า หลังจากบทสนทนาวันนั้นก็ลืมๆ ไปแล้ว แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน จู่ๆ เจ้าพี่คนโตพูดขึ้นว่าเราต้องย้ายไปอยู่ที่สูงกว่านี้ เช่น นครราชสีมา น้ำจะได้ไม่ท่วมบ้าน

เอาไงดี...ลูกจริงจังมากเลยนะนี่